با نگاهی به تاریخچه سازمانهای آتش نشانی کشور متوجه می‌شویم که یکی از عوامل بسیار موثر در تأسیس اینگونه سازمانها در دنیا و به تبع آن در کشورمان پیشرفت‌های تکنولوژیکی و صنعت در قرن اخیر و مکانیزه شدن حیات بشر امروز می‌باشد. اگرچه این پیشرفتها و تلاشها در جهت مناسب سازی حیاب بشر موجبات رفاه و آسایش هرچه بیشتر انسان را فراهم نموده است اما به تبع آن حوادث و خطرات روز افزونی نیز انسان را تهدید می‌نماید. این در حالی استکه جوامع صنعتی توانسته‌اند با تجهیزات گوناگون و با افزایش سطح آموزش و اختصاص بودجه‌های مناسب، بر بخشهای عمده‌ای از معضلات مربوطه چیره شوند. در کشور ما نیز در چند سال اخیر تلاش فراوانی در این خصوص انجام شده است اما اگر بخواهیم به تاریخچه سازمانهای آتش نشانی در کشور اشاره کنیم می‌توانیم به اسناد و مدارک گذشتگان مراجعه نماییم. در بررسی این مدارک به نظر می‌رسد که در سال 1221 حدوداً در 151 سال پیش هنگامی که شهر تبریز در تصرف نیروهای اشغالگر روسی قرار داشت این کشور استعمارگر نه به این دلیل که تصمیم به ارائه خدمتی به مردم منطقه داشته باشد. بلکه فقط به جهت منافع اقتصادی، سیاسی نیروهای وابسته به خود، اقدام به ایجاد یک واحد آتش نشانی در این شهر نمود. این اولین واحد اطفایی حریق در کشور بود و همانطور که تصور می‌شود از یک هسته نظامی تشکیل شده است. دومین و سومین واحدهای آتش نشانی رسمی در جنوب کشور و در شهرهای مسجد سلیمان و آبادان ایجاد شد و در این زمان علت احداث این واحد حفظ تأسیسات ایجاد شده در پالایشگاه شهرهای مربوطه متصور است و این در حالی بود که سیاست اصلی حفظ پایگاههای مهم سرمایه گذاری و سیانت از تأسیسات ایجاد شده بوده است و یک نوع پیش بینی مقابله با حوادث محسوب می‌شد. با توجه به ایجاد زیر ساختها ی اقتصادی در اقصی نقاط کشور، ایجاد واحدهای اطفایی در مناطق مختلف کشور آغاز گردید که می‌توان به احداث واحدهای آتش نشانی (اطفائیه) در بلدیه آنروز نام برد که در قطبهای اقتصادی و صنعتی کشور ایجاد شده و بطور مثال احداث پایگاه‌هایی در تهران 1303 ، قزوین 1303 ، اهواز 1304 ، بندر انزلی 1305 ، شهر رشت 1305 ، مشهد مقدس 1312 ، شهر زنجان 1327 ، شهر اصفهان 1328 و شهر شیراز 1329 نام برد. امید است با یاری خداوند متعال بتوانیم با الهام از گذشته ، اصلاح اشتباهات و درس گرفتن از آنها در جهت پویایی سازمانهای آتش نشانی کشورگام برداریم.